استرس والدین در بالاترین حد خود قرار دارد

احتمالاً در مورد مشاوره اخیر جراح عمومی ایالات متحده در مورد استرس والدین شنیده اید. احساس استرس والدین و مراقبان پدیده جدیدی نیست. با این حال، سطح استرس امروز والدین را در نقطه ش،ت قرار می دهد، به طوری که 41 درصد از والدین می گویند که بیشتر روزها آنقدر استرس دارند که حتی نمی توانند کارهای خود را انجام دهند (مورتی، 2024). والدین بیش از هر زمان دیگری می گویند که به شدت استرس دارند، تقریباً 50 درصد از والدین گزارش می دهند که "استرس آنها در بیشتر روزها در مقایسه با سایر بزرگسالان کاملاً طاقت فرسا است" (مورتی، 2024).

دلایل زیادی برای این فشار زیاد والدین وجود دارد. از نگر، های ذکر شده در آ،ین گزارش، سه مورد زیر به احتمال زیاد بر مراقبین کودکان ،دسال تأثیر می گذارد:

1. فقر و بی ثباتی مالی. به دلیل ماهیت شدید آن مراقبت از نوزادان و کودکان ،دسال (که نیاز شدید دارند و نمی توانند به تنهایی غذا بدهند، لباس بپوشند یا به توالت بروند) و والدین نمی توانند در این مدت کار کنند مگر اینکه هزینه های مراقبت از کودک از جیب خود پرداخت شود. در حالی که سایر هزینه های زندگی می تواند چالش برانگیز باشد، قیمت های مراقبت از کودکان در دهه گذشته حدود 26 درصد افزایش یافته است و باعث استرس مالی قابل توجهی بر خانواده ها شده است (مورتی، 2024).
2. تعهد زم، مراقبان کودکان ،دسال بیش از همیشه مشغول هستند. مراقبان زمان بیشتری را صرف کار (بیش از 20 ساعت اضافی در هفته برای مادران و حدود 1.5 ساعت اضافی برای پدران از سال 1985) و مراقبت از کودکان (حدود 3.5 ساعت اضافی در هفته برای مادران و 4 ساعت اضافی برای پدران از سال 1985) می کنند (مورتی، 2024). مراقب، که گاهی به ،وان "نسل ساندویچ" نامیده می شوند نیز مورد تاکید قرار می گیرند. نزدیک به یک چهارم بزرگسالان در ایالات متحده نه تنها از یک کودک (یا کودک بالغ)، بلکه از یک والدین مسن نیز مراقبت می کنند (مورتی، 2024). و با فقدان یک زیرساخت ملی جامع برای مراقبت از کودکان یا مراقبت از سالمندان در این کشور، آن ساندویچ اغلب به شکل پای فشرده می شود و فشار از همه طرف احساس می شود.
3. انزوا و تنهایی. در حالی که همه این ضرب المثل را می دانند: "برای بزرگ ، یک کودک یک روستا لازم است." زندگی مدرن بسیاری از مراقبین کودکان را از خانواده های بزرگ خود دور کرده است بدون روستا و اجتماع. این انزوا و عدم حمایت اجتماعی می تواند منجر به افزایش استرس شود مراقبین قبلاً کشیده شده اند (مورتی، 2024).

استرس والدین یک مشکل خاص برای مراقبان کودکان بسیار کوچک است.

نوزادان و کودکان نوپا منحصر به فرد هستند زیرا مغز آنها سریع ترین دوره رشد را پشت سر می گذارد. در طول سه سال اول زندگی، مغز نوزاد در هر ث،ه بیش از یک میلیون اتصال عصبی جدید ایجاد می کند (مورتی، 2024). این ارتباطات از طریق تجربیات مثبت مکرر تقویت شده و به رشد و بقای کودکان در خانه ها، جوامع وسیع تر و فرهنگ گسترده ترشان کمک می کند (صفر تا سه، n.d.).

این دوره افزایش رشد نیز دوره مراقبت های ویژه است. همانطور که قبلا ذکر شد، نوزادان کاملاً درمانده و بسیار نیازمند به دنیا می آیند. سال های اولیه معماری مغز، مراقبان کودکان ،دسال را م،م به داشتن پهنای باند فیزیکی، عاطفی و ذهنی قابل توجهی برای هماهنگی و پاسخگویی به نیازهای کودک می دانند و قادر به ارائه تعاملات "خدمت و بازگشت" لازم برای ارتباط مثبت آنها هستند. مغز کودک . بدون این پهنای باند، کودکان ،دسال رنج می برند.

به خوبی ثابت شده است که سلامت روان مراقبین بر سلامت و سلامت روان کودکان - به ویژه کودکان ،دسال - نیز تأثیر می گذارد نوزادان و کودکان ،دسال برای آرام و منظم بودن به مراقبین خود وابسته هستند در برای احساس امنیت در هنگام حمایت از مراقبین، آنها می توانند آن دسته از روابط و محیط های امن، پایدار و پرورشی را فراهم کنند که کودکان را در مسیری قرار دهد که در آن رشد کنند (مورتی، 2024).

منبع: shutterstock / BearFotos

والدینی که احساس می کنند به لبه پرتگاه فشار آورده اند، به چیزی بیش از حماقت نیاز دارند. - جراح عمومی ایالات متحده دکتر Vivek Murthy

چگونه والدین می توانند حمایت مورد نیاز خود را دریافت کنند؟

مراقبان و سایرین که از خانواده ها و مراقبان کودکان ،دسال حمایت می کنند، می توانند با ارائه حمایت های بهداشت رو، به طرق مختلف، "مراقبت از مراقبت" را انجام دهند. پیشگیری از استرس را می توان از طریق غربالگری منظم سلامت روان، مراقبت های پیشگیرانه از سلامت روان و مدیریت استرس، و با ارائه لایه های اضافی حمایت از افرادی که در معرض خطر بالای شرایط سلامت روان هستند، مورد توجه قرار داد (مورتی، 2024). علاوه بر این، مراقبان زم، سود می برند که متخصصان ارتباطات بین رشته ای را بین ارائه دهندگان بهداشت روان و مراقبت های اولیه تقویت کنند و با سازمان های مبتنی بر جامعه که مراقبت، منابع و حمایت والدین را ارائه می دهند مشارکت کنند. این رویکردها، همراه با تغییر خط مشی م،ی دار مانند مرخصی با حقوق خانوادگی، تضمین زمان بیماری و موارد دیگر، به ایجاد شبکه های حمایتی مورد نیاز برای کاهش استرس قابل توجهی که بسیاری از مراقبین احساس می کنند کمک می کند (مورتی، 2024).