3 راه برای اینکه نیروی مثبتی برای تغییر بعد از انتخابات باشیم

منبع: “ع، از Zoe Weil”

من یکی از حدود 72 میلیون نفری هستم که به کامالا هریس رای دادند، اما این پست برای همه هموطنان آمریکایی من نوشته شده است. هنگامی که ساعت 4:30 صبح روز 6 نوامبر از خواب بیدار شدم تا از نتایج انتخابات مطلع شوم، از جمله اینکه ناحیه مین من برای دونالد ترامپ پیروز شده است، در رختخواب دراز کشیدم و احساس کردم قلبم تند می‌زد. متوجه قضاوت های تند و شکننده ام شدم. احساس غیر قابل درک، غمگینی و ترس داشتم.

سپس در حالی که آسمان ارغو، شد بیرون رفتم. مجنون با ناراحتی گریه کرد. عقابی بالای سرم اوج گرفت. برخلاف من، این گونه های دیگر به دلیل تصمیمات بشری که روز قبل گرفته بودند، نمی دانستند چه اتفاقی ممکن است برایشان بیفتد. اما بعد متوجه شدم که خودم نمی توانم آینده را بدانم. من شواهد محکمی برای این باور داشتم که نتایج انتخابات سرعت گرم شدن کره زمین را تسریع خواهد کرد. کاهش حداقل حفاظت برای سایر گونه ها؛ این موضوع حقوق بسیاری از مردم ایالات متحده را تضعیف می کند، اما نه من و نه هیچ ، دیگری پایان این داستان را نمی د،م.

پس از خودم پرسیدم: حالا چی؟ جواب برای من واضح بود: بیشتر کار کن. برای تغییر سیستم های ناعادلانه، ناپایدار و غیرانس، سخت تر تلاش کنید. برای کمک به افراد در معرض خطر بیشتر تلاش کنید. و برای درک دیدگاه های دیگران بیشتر تلاش می کنم تا تلخی و عصب،ت کنجکاوی و عشق را پنهان نکند و تصور همیشگی «ما و آنها» حتی در خصوصی ترین افکارم از بین برود. من نمی توانم به هیچ راه دیگری فکر کنم برای ساختن آینده ای که شایسته ظرفیت ما باشد، جایی که وجدان غالب شود. ما. ما مردم هستیم. ما ،نان زمین هستیم. ما بخش‌هایی از ا،یستم‌ها هستیم که در آن همه حیات احساسی پدیدار می‌شود.

پاسخ من این بود که “سخت تر کار کنم” زیرا می توانم. زیرا من با خطرات مشابهی روبرو نیستم. چون مثل همه، من هنوز نقشی در داستان در حال باز شدن دارم. زیرا همانطور که جوآن بائز یک بار گفت: “عمل پادزهر ناامیدی است.”

«سخت‌تر کار ،» در عمل چگونه به نظر می‌رسد، به‌ویژه برای ما که در معرض خطر خاصی نیستیم؟ من تصویر زیر را در مورد نحوه کار سخت تر ارائه می دهم انس، و موثر چه ما به این تغییر در ،ت خود رای منفی دهیم، چه به دلیل نگر، در مورد اثرات منفی احتمالی آن به آن رأی دهیم، یا اصلاً رأی ندهیم.

پا،ازی در جنگل را تصور کنید. آنجا، در میان آن، آتشی درخشان است که توسط مردمی احاطه شده است که به گرما و نور آن کشیده شده اند. حال تصور کنید اگر سوخت زیادی به آن آتش اضافه شود چه اتفاقی می افتد. ناگهان جرقه هایی به پرواز درآمد و درختی را مشتعل کرد. آتش زیبا تبدیل به آتش سوزی جنگلی می شود و همه فرار می کنند.

به طور مجازی، همه ما آتشی در درون خود داریم. این آتش احساسات، عشق و نفرت، شادی و غم، همدردی و خشم ماست. برخی از ما “آتشین”تر از دیگران هستیم، اما صرف نظر از ماهیت ما، آتش درونی ما نه تنها بر خودمان، بلکه بر اطرافیانمان نیز تأثیر می گذارد. اگر بخواهیم به جای آتش سوزی جنگل، یک آتش کمپ باشیم، توانایی بیشتری برای ایجاد ائتلاف هایی خواهیم داشت که می توانند تغییرات مثبت ایجاد کنند. اما در زم، که بسیاری از احساسات ما بسیار خام هستند، چگونه آیا می تو،م یک آتش سوزی باشیم؟ یک پاسخ این است که نوع و مقدار من، سوخت را برای مصرف تعیین کنید.

این سوخت استعاری چیست؟ این اخبار و اطلاعاتی است که ما خود را در معرض آن قرار می دهیم. کتاب ها و مقالاتی که می خو،م؛ و پاد،ت هایی که گوش می دهیم. افرادی که به دنبال یادگیری از آنها هستیم. و رسانه های اجتماعی که مرور می کنیم؛ و جوامعی که ما بخشی از آن هستیم. می‌تو،م از خود بپرسیم که آیا سوخت‌هایی را مصرف می‌کنیم که به ما کمک می‌کند گروهی از مردم را گرد هم بیاوریم تا بتو،م جوامع سالم و مشارکتی برای ارائه راه‌حل‌هایی برای مشکلات پیشروی ایجاد کنیم.

ممکن است به جای اینکه مردم را به سمت ما بکشانند، فرار کنند، زیرا ما پر از خشم و عذاب هستیم، یا به جای آن، به این دلیل که نگر، های عمیق و مشروع دیگران را تحقیر و تحقیر می کنیم. اگر خودمان را با رسانه هایی تغذیه کنیم که ما را ملتهب می کنند، ممکن است کمتر قادر به پاسخ عاقلانه باشیم. ما ممکن است فرصت‌ها را برای ایجاد پل‌هایی برای اقدام مثبت کاهش دهیم و پتانسیل ما برای همکاری ممکن است از بین برود.

برای برخی، آتش ممکن است آنقدر عمیق شعله ور شده باشد، زیرا ما آنقدر سوخت اضافه کرده‌ایم که اکنون سوخته‌ایم، به اخگر تبدیل شده‌ایم، و اصلاً نمی‌تو،م کاری انجام دهیم. شاید لازم باشد برای جمع‌بندی مجدد به درون خود بچرخیم، زیرا بد،م که باید قبل از مدت‌ها دوباره خودمان را احیا کنیم.

اگر زم، وجود داشت که آتش خود را با دقت پرورش دهیم، قطعاً اکنون است. کاری که در این لحظه انجام می دهیم مهم است. حتی در میان احساسات قوی‌مان، ضروری است که روی آتش بودن تمرکز کنیم و اجازه ندهیم که دیگران چه می‌کنند یا می‌گویند، نحوه عمل ما را تعیین کند، نه تنها به خاطر دیگران، بلکه به نفع خودمان نیز.

در اینجا سه ​​مرحله وجود دارد که می تو،م انجام دهیم:

• تا جایی که ممکن است سعی کنید فردی باشید که گرما را ساطع می کند. راه‌حل‌های زیادی برای ساختن سیستم‌هایی وجود دارد که برای مردم، سایر گونه‌ها و محیط‌زیست مفید هستند، و ارتباط بین شکاف‌ها برای ایجاد ائتلاف‌هایی که نتایج بالقوه غیرانس، و م،ب را کاهش می‌دهند، ضروری است. برای انجام این کار، بهترین راه‌ها برای آرام ، ذهن و تقویت عزم خود را شناسایی کنید. گرما ضعیف نیست. این به م،ای تسلیم شدن یا تسلیم شدن نیست. بلکه در ایجاد نتایج مثبت با هم مفید است.
• از پیمایش در سخنان نفرت‌انگیز یا ف،فروشی خودداری کنید، و به خاطر خدا، میم‌هایی را به اشتراک نگذارید که شعله‌های خشم، ناسزا گفتن یا ف،فروشی را شعله‌ور می‌کنند. قبل از ارسال یا اشتراک گذاری هر چیزی، از خود بپرسید که آیا سوخت مشعل اضافه می کنید یا خیر.
• به خود اجازه دهید تا حد امکان در مورد دیدگاه های دیگران کنجکاو شوید. چه به هریس رأی دهید و چه به ترامپ، سوخت دانش را برای درک و فهم بیابید. و با درک، امکان یافتن زمینه های مش، با همسایگان خود که با شما متفاوت از شما رای داده اند، وجود دارد، اما هنوز هم می تو،د با آنها در جهت سیستم های سالم تر، ایمن تر و انس، تر کار کنید. راه حل هایی برای مشکلات وجود دارد که ا،ریت قریب به اتفاق ما می تو،م روی آنها توافق داشته باشیم.

انجام این کارها همه چیز را درست نمی کند. ما با چالش‌های بالقوه فاجعه‌بار و رنج وحشتناکی روبرو هستیم. به خاطر دارم که آتش‌سوزی‌ها فقط استعاره‌ای از این مقاله نیستند. در دهه گذشته، آتش‌سوزی‌های واقعی با شدت و ویر، بیشتری نسبت به قبل شعله‌ور شده‌اند، عمدتاً به این دلیل که ما نتوانستیم اقدامی برای کاهش انتشار کربن و متان انجام دهیم، کاری که می‌توانستیم انجام دهیم و هنوز هم می‌تو،م انجام دهیم.

با این حال، انجام ندادن این کارها همه چیز را بدتر می‌کند و با دو برابر ، استعاره آتش، ممکن است پل‌ها را دقیقاً در زم، که بیشتر به ساختن آن‌ها نیاز داریم – با همسایگانمان، در شهرها و شهرهایمان، در سراسر راهروی زندگی‌مان بسوزاند. . قوه مقننه ایالتی که در آن همکاری و سازش هنوز هم اغلب اتفاق می افتد، و به ،وان ملتی متشکل از مردمی که عمدتاً دارای نیت خوب هستند، آرزوی مش،ی برای آینده ای دارند که در آن ما و فرزندانمان می تو،م شکوفا شویم.